wildcat.elliniká
Wildcat 97, 2014/2015
«O αιώνας της μεσαίας τάξης»
Στις εξεγέρσεις και στα κινήματα των τελευταίων ετών, κόσμος από τη μεσαία τάξη [1, 2] βρίσκεται στο προσκήνιο. Πρόκειται για άτομα με καλύτερη εκπαίδευση από τους κλασικούς εργάτες/ριες. Είναι δικτυωμένα σε παγκόσμιο επίπεδο, μιλάνε μια κοινή γλώσσα και θέτουν γενικά συμφέροντα στην ημερήσια διάταξη (δημοκρατία, ενάντια στη διαφθορά…). Αν και των κινημάτων διαμαρτυρίας προηγήθηκαν σχεδόν πάντα εργατικοί αγώνες, αυτά τα κινήματα εμφανίστηκαν είτε σαν αγώνες για μερικά συμφέροντα είτε σαν υπερασπιστές ενός παλιού κόσμου. Κομμάτια της μεσαίας τάξης εξεγείρονται κατά του συστήματος επειδή η κρίση απογοήτευσε τις ελπίδες τους για το κοινωνικό στάτους - για παράδειγμα η «επιστημονικο-τεχνική διανόηση της πληροφοριακής και χρηματιστικής βιομηχανίας» η οποία συνεχίζει να κατρακυλά . Οι πρωταγωνιστές των καταλήψεων πλατειών από το Κάιρο μέχρι τη Νέα Υόρκη είναι συνήθως κόσμος με πτυχίο ανωτάτων σχολών, ο οποίος δεν βρήκε ποτέ μια αντίστοιχη δουλειά – αλλά θέλει να εκδημοκρατίσει την κοινωνία. Ενώ στη Δύση τα μεσαία στρώματα βρίσκονται σε στασιμότητα, στις χώρες υπό ανάπτυξη γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Η προέδρος της Βραζιλίας θέλει να κάνει όλη τη χώρα μεσαία τάξη. Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας της εργατικής τάξης. Θα γίνει άραγε ο 21ος, ο αιώνας της μεσαίας τάξης; Θέλουμε να δούμε τι κρύβεται σε αυτούς τους ισχυρισμούς. Ποιές πλευρές της πραγματικότητας απεικονίζουν με λάθος τρόπο τα μήντια; Πώς καθορίζει η κοινωνική σύνθεση των κινημάτων τη δυναμική τους; Αρχικά παρουσιάζουμε μια χοντρική ιστορική αναδρομή, διότι μια κεντρική ιδέα προκύπτει από τις προσπάθειες εκδημοκρατισμού στο πρώην ανατολικό μπλοκ και από τις αντιλήψεις των τεχνικών για την αυτοδιαχείριση της παραγωγής, μέχρι τα παγκόσμια κοινωνικά φόρα και τα κόμματα «νέου τύπου» όπως οι Podemos (προϊόν του ισπανικού κινήματος 15Μ). [...]
Κίνημα στην Ισπανία: …και ξαφνικά τα πάντα έγιναν πραγματικά
Οι ταραχές στα Γαλλικά προάστια και η εξέγερση στην Αθήνα προς το τέλος του 2008 σχετίζονταν, κατά πολλούς, με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας στους νέους. Στην Ισπανία το ποσοστό ανεργίας των νέων αγγίζει πλέον το 50% – πότε σκόπευε λοιπόν η ισπανική νεολαία να ανοίξει τις δικές της ρωγμές στην κοινωνική ειρήνη, αν όχι τώρα; Παρόλο που ένα τμήμα αυτής της νεολαίας συμμετείχε στις κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ την άνοιξη του 2003 – οπότε και για πρώτη φορά στήθηκαν αντίσκηνα σε πλατείες, κάτι που επαναλήφθηκε και διευρύνθηκε από το φοιτητικό κίνημα το 2008/2009 ενάντια στις διατάξεις της Μπολόνια – προκαλούσε γενικά εντύπωση το ότι οι νεότερες γενιές στην Ισπανία ήταν σχετικά απαθείς για ένα μεγάλο διάστημα, παρά το γεγονός ότι από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, το μέλλον τους δείχνει μέρα με τη μέρα όλο και πιο αβέβαιο. Και τώρα επιτέλους εισέρχονται στην πολιτική σκηνή με τη μορφή ενός ευρύτατου κινήματος διαμαρτυρίας. [...]
To σύμπλεγμα της NSU – Η κρατική καθοδήγηση των ναζί
"Δεν θα επιτρέψουμε να μαθευτούν μυστικά που θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν τη δράση του κράτους"
Λίγες μέρες μετά την αυτοαποκάλυψη της ναζιστικής ομάδας NSU ("Εθνικοσοσιαλιστική Παρανομία") το Νοέμβριο του 2011 [1] , έγινε ξεκάθαρο ότι οι δολοφονίες που διέπραξε η NSU ήταν εφικτές μόνο επειδή τμήματα του κρατικού μηχανισμού την άφησαν να κάνει ό,τι θέλει. Πώς σχετίζονται όμως αυτά τα "τμήματα" μεταξύ τους; Πόσο ψηλά φτάνει η αλυσίδα των εντολών για το κουκούλωμα της υπόθεσης; Αποτέλεσαν άραγε οι δολοφονίες μια έκπληξη; Μήπως οι μυστικές υπηρεσίες ήξεραν από τα πριν για τις απόπειρες δολοφονίων και τις άφησαν να γίνουν ή τις σχεδίασαν ενεργά και τις καθοδήγησαν; [...]
ΟΙ ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΝΑΖΙ ΤΗΣ HEIMATSCHUTZ
μετάφραση του άρθρου "Heimatschutz: Unsere StaatsNazis" από το γερμανικό περιοδικό Wildcat #92, άνοιξη 2012
Όταν το Νοέμβριο του 2011 αποκαλύφθηκε η σειρά των δολοφονιών που είχε διαπράξει η ναζιστική ομάδα "Nationalsozialistischer Untergrund"1, τα σχόλια των αστών δημοσιογράφων διέκριναν σε αυτές τις δολοφονίες "τη μεγαλύτερη ντροπή της γερμανικής δημοκρατίας από την ίδρυσή της". Κάποια αριστερά έντυπα όπως η ak και το AIB (Αntifassistisches Info Blatt) είδαν την "αποτυχία" των μυστικών υπηρεσιών. Στο παρόν κείμενο θέλουμε να εξηγήσουμε, για ποιο λόγο βρίσκουμε πιο ριζοσπαστική την αστική ερμηνεία (η οποία βλέπει την ευθύνη της κυβέρνησης και του κράτους), και επιπλέον να καταθέσουμε μερικές σκέψεις ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την αδέξια αριστερή κριτική, η οποία αφενός θέλει τον "εκδημοκρατισμό" ή ακόμα και την κατάργηση των μυστικών υπηρεσιών - και αφετέρου ποντάρει στην κρατική παρέμβαση κατά των ναζί. [...]
Κυριακή, 21 Αυγούστου 2011
On the road to nowhere – Θέσεις για την κρίση
μετάφραση από το γερμανικό περιοδικό Wildcat #90, καλοκαίρι 2011
1) Πόλωση και διάσπαση
Σε όλες τις κρίσεις του καπιταλισμού οι συσχετισμοί δύναμης άλλαζαν καταρχάς εις βάρος της εργατικής τάξης. Ακόμα και σήμερα η όξυνση τραβιέται μέχρι τα άκρα (η εργασία εντατικοποιείται, οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν, οι κοινωνικές μεταβιβάσεις περικόπτονται). Βιώνουμε τη μεγαλύτερη αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή η αναδιανομή όμως δεν εξελίσσεται μόνο σαν ακραία πόλωση μεταξύ των "πολύ πλουσίων" και των "φτωχών", η κρίση (της πολιτικής) βαθαίνει επίσης τις διαφορές στο εσωτερικό της τάξης και προωθεί την απομόνωση.[...]
Pagosmia Krisi – Pagosmia Proletariopoiisi – Antapantiseisdeutsche Fassung (Dezember 2008) 
|
|
|
deutsche Fassung (Dezember 2008) 
|
|
aus: Wildcat 81, Sommer 2008 
|
|
|
aus: Wildcat 81, Mai 2008 
|
|
aus: Wildcat 78, Mai 2008 
|
|
aus: Wildcat 75, Winter 2005/2006 
|
|
aus: Wildcat 75, Winter 2005/2006 
|
|
aus: La question sociale, No. 3,
|
|
|
|
aus: Karlsruher Stadtzeitung 33, September 1984 
|